Een mooi én lastig seizoen van ‘The Bear’ (2024)

Waarom doen we onszelf dit aan? In The Bear komt die vraag regelmatig ter sprake. Het runnen van een toprestaurant, zoals de hoofdpersonages in deze serie doen, is namelijk geen pretje. De werkdruk is gigantisch, de winstmarges zijn laag. Dus ook in het derde seizoen wordt er geschreeuwd, gescholden en gehuild. Waarom dan toch dag in dag uit weer die keuken in? Chef-kok Carmy doet het in ieder geval niet omdat hij er plezier of vreugde uit haalt. Ook zijn compagnon Sydney, met wie Carmy een simpele broodjeszaak in Chicago ombouwde tot potentiële sterrentent, worstelt met haar rol. Kan ze dit wel aan? Wil ze eigenlijk wel elke dag met deze moeilijke man werken?

De volgende doelen voor het restaurant zijn duidelijk: een lovende recensie van een culinair recensent krijgen en het halen van een begeerde Michelinster. Carmy heeft daarom besloten zichzelf en iedereen uit te dagen. Hij stelt regels op waar niet over gediscussieerd mag worden (non-negotiables genoemd). Zo moet het menu elke dag anders. Een regel waar bijna alle andere personeelsleden over vallen. Soms lijken de keuzes van Carmy pure zelfsabotage, zoals in het einde van seizoen 2: hij sloot zichzelf tijdens de openingsavond van zijn restaurant per ongeluk op in de koelcel, om van daaruit belangrijke mensen in zijn leven schreeuwend te schofferen.

Ook in de nieuwe afleveringen maakt hij weinig vrienden. De band met neef Richie, die de leiding heeft over de bediening, is een stuk giftiger geworden – in de tweede aflevering zijn de keren waarop ‘f*ck you’ wordt gezegd niet bij te houden.

The Bear was eerder dit jaar een grote winnaar bij de Emmy Awards, de belangrijkste Amerikaanse tv-prijzen. De serie groeide zeker na het fenomenale tweede seizoen uit tot een grote publiekslieveling. Hoofdrolspelers Jeremy Allen White (Carmy), Ayo Edebiri (Sydney) en Ebon Moss-Bachrach (Richie) werden sterren en bedenker Christopher Storer kreeg de kans om naast een derde ook meteen een vierde, en waarschijnlijk laatste, seizoen te maken.

Rem erop

Er gingen verhalen dat beide seizoenen meteen achter elkaar gefilmd zouden worden omdat de acteurs anders te druk met andere projecten zouden zijn. Dat is niet het geval, vertelden de acteurs tijdens hun publiciteitsronde. Wel lijkt het erop dat Storer, die veel van de afleveringen schrijft en regisseert, in dit derde seizoen bewust op de rem heeft getrapt omdat er hierna nog een seizoen komt. Plot- en karakterontwikkelingen volgden elkaar in de eerste twee seizoenen in razend tempo op, deze keer gaat het een stuk trager. Het seizoen bevat veel flashbacks, diept thema’s uit en laat personages lang hangen in dezelfde fases, kampend met uitstelgedrag. Echt erg is dat niet: het maakt de personages menselijk en authentiek. Verder blijf het heerlijk om tijd door te brengen met de fantastische acteurs.

Net als in het vorige seizoen neemt de serie ook weer een hele aflevering de tijd om iemand uit het geweldige ensemble in de spotlight te zetten. In ‘Napkins’, onder regie van Ayo Edebiri, zien we hoe de ervaren medewerker Tina (Liza Colón-Zayas) lang geleden een baan vond bij de oorspronkelijke broodjeszaak van Mikey, Carmy’s grote broer. De dood van Mikey, die zelfmoord pleegde, hangt nog altijd als groot onverwerkt trauma over de serie. Door te laten zien hoe Tina en Mikey elkaar leerden kennen, krijgt de serie weer een diepere, menselijkere laag. Dat Edebiri met deze aflevering haar debuut maakt als regisseur maakt het nog indrukwekkender.

Gentrificatie

De blik op de oude broodjeszaak zorgt er wel voor dat je gaat denken aan een thema dat bijna niet ter sprake komt in deze serie – gentrificatie. De keuze om een volkse en betaalbare zaak om te bouwen tot sterrenzaak kan flinke gevolgen hebben voor een buurt en voor de klanten die een bezoek aan zo’n duur restaurant niet kunnen betalen. Ja, de broodjes zijn nog te krijgen via een raampje aan de zijkant van het gebouw, maar niemand lijkt daar veel om te geven. Was het misschien beter geweest om die broodjes te perfectioneren en er voor iedereen te zijn? Een interessante kwestie waar niet echt iets mee gedaan wordt.

Storer daagt zichzelf en de kijkers ondertussen wel op andere vlakken uit. Zeker de eerste aflevering, die een dromerige sfeer en een niet-lineaire structuur heeft, kan frustrerend zijn voor kijkers die zo snel mogelijk willen weten hoe het verhaal verdergaat. Tegelijkertijd is het een intrigerende aflevering die het verleden van Carmy verder invult door te tonen met welke chefs hij eerder heeft gewerkt en waar zijn culinaire visie vandaan komt. Veel van de chefs bestaan echt en spelen zichzelf. Zij brengen de liefde voor gastronomie over.

Ook latere afleveringen hebben dit soort gastrolletjes. Onder meer Daniel Boulud, Thomas Keller en Grant Achatz zijn te zien. Zelfs René Redzepi van het zeer invloedrijke (en inmiddels gesloten) Noma verschijnt even in beeld. Al die cameo’s voelen als een soort keurmerk: ook de allerbeste chefs houden van deze serie, we krijgen een realistisch kijkje in de keuken.

Je kunt je wel afvragen of The Bear iets té verliefd op de culinaire wereld is geworden: soms blijft de serie iets te lang hangen in de cameo’s en details over fine dining. Toch dragen ze wel bij aan het vinden van het antwoord op die ene vraag: waarom doen we onszelf dit aan? Misschien omdat het een zinvolle baan is. „Ik weet dat mensen mij een chef-kok noemen, maar koken is ons vak”, zegt de echte Thomas Keller, eigenaar van meerdere sterrenzaken, tegen Carmy. „Het is een beroep met diepgang omdat we op belangrijke manieren deel uitmaken van mensenlevens. Vergeet dat dus nooit.”

In het derde seizoen heeft Carmy die les nog niet geleerd. Hij lijkt enkel bezig met presteren en niet met de mensen. En dat terwijl hij zich omringd heeft met geweldige mensen. Hopelijk gaat hij dat op tijd zien.